maandag 16 mei 2011

Handleiding voor terroristen

"Een oorlog win je niet met bommen. Geen oorlog, geen revolutie. Terrorisme voldoet in het begin, maar daarna moet het volk zich roeren". Dit zou vandaag de dag, anno 2011, in menig land uitgesproken kunnen worden, met de in 2010 tot uitbarsting gekomen Arabische Lente in ons achterhoofd. Heel Noord-Afrika en het Midden-Oosten branden en bevinden zich op een kruispunt in hun historie, op zoek naar vrijheid, gerechtigheid en democratie. Toch werden bovenstaande woorden niet uitgesproken door een oppositieleider in Syrië, Libië of Egypte, maar door een onbekende Algerijn in de fascinerende oorlogsfilm La Battaglia di Algeri van Gillo Pontecorvo uit 1966. En hoewel ruim vijftig jaar oud, zijn deze woorden nog steeds actueel en wordt de film algemeen gezien als een zeer nauwgezette kijk op revoluties, guerrillatechnieken en terroristische oorlogsvoering.

woensdag 4 mei 2011

METROMANIA 2



Zijn taak is 
om //////////////////////////////////////////////////////////////  
betreffende hun gedrag en hun inwendige konstitutie.
Hem werd gezegd dat de Ondergrondse het werkterrein bij uitstek zal 
zijn voor zijn werkzaamheden. Van
avond nog wist hij dat de jonge vrouw die al enige tijd in de zaak 
snuffelde tussen werken
van Joyce, Chaucer, Eliot, , Donleavy, Lawrence, een zekere 
belangstelling moest koesteren
voor Joyce of Eliot of Donleavy of enige van hen wellicht. dat ze 
niets kocht had hem
niet verwonderd met de vanzelfsprekendheid waarmee men de bladeren 
ziet vallen van
de bomen wanneer de herfst aantreedt. desniettemin had hij moeite 
zich naar de Onder-
...
grondse te begeven op het aangegeven tijdstip. terwijl hij een 
sigaret uit zijn morsige
pakje ///// neemt bedenkt hij zich welk een wereld zich wellicht had 
geopenba
aard wanneer hij hij de jonge vrouw had benaderd; niet hardhandig of 
zachtmoedig maar
via de weg van de literatuur, de wereldliteratuur. hij zou zijn 
Maserati laten zien ....
>

Amerikaanse Sweethearts verwarmen Gent


Donderdag 7 april 2011. Ik parkeer mijn Toyota in de Gentse parkeergarage aan het Woodrow Wilson plein. Het is 19.30 en het is geweldig weer. Een prachtige lenteavond. Door het Belgische winkelende publiek haast ik mij richting zaal Vooruit. Eerst natuurlijk nog even een ossenwit frietje met een Belgische saté achterover kieperen. Zaal Vooruit ligt barbaarsculinair perfect omringd door een woud aan shoarma-/ kebabtenten en Belgische friettenten.  De reden dat ik dat pokkeneind helemaal in mijn uppie gereden was? De sweethearts van de Amerikaanse contemporaine indie-scene de Dum Dum Girls zouden optreden. Op hun debuut elpee was ik volledig verliefd en ik wilde dolgraag hun live spinsels zien. In Nederland waren de shows uitverkocht.

dinsdag 3 mei 2011

Blue Highways verrast opnieuw

Na een jaar afwezigheid was er dit jaar weer het muziekfestival Blue Highways in Utrecht. Voor de liefhebbers van alternatieve country, folk en soul. Normaliter werd het muziekgebeuren in de Vredenburg, maar dat is nu gesloopt. Daarom was het op een andere locatie: Vredenburgh Leidse Rijn, een vierkante muziekdoos op een indutrieterrein. Ondanks de weinig aantrekkelijke plek was het goed druk. Opvallend veel dikbuikige mannen van boven de vijftig. Dat dan weer wel.
Het programma van dit ‘Ultimate Americana Music Fest’ was likkebaardend goed. De bezoeker moest kiezen tussen de Grote en de Kleine Zaal (een aangebouwde tent).  Presentatie in de Grote Zaal was als vanouds in handen van Jan Donkers, op zijn gympies, en zijn collega Ruud Hermans was spreekstalmeester in de andere zaal.
Van de twaalf acts springen er een paar uit. Om te beginnen was daar Jesse Winchester, de Amerikaanse bard uit de jaren ‘70 die furore maakte met maatschappijkritische liedjes. Deze dienstweigeraar voor Vietnam vluchtte destijds naar Canada, bleef daar wonen, en is inmiddels 64 jaar. Anderhalf uur lang speelde hij solo met gitaar zijn prachtigste songs. Meer heb je niet nodig. Melodieus misschien niet altijd even sterk, maar tekstueel stuk voor stuk pareltjes. Hij sloot af met het à capella gezongen ‘You can’t stand up alone’. Rillingen en kippenvel. Zo mooi. Tussendoor maakte hij nog een gek dansje met zijn elastieken benen en kreeg het publiek helemaal plat. Onvergetelijk deze man die sinds 35 jaar niet meer in ons land heeft opgetreden.