fotojournalisten
laten me hun foto’s zien
ze zijn prachtig
geven het licht
van de laatste glans in haar ogen
huiveringwekkend scherp weer
laten zien hoe bot
met nauwelijks vlees
gebeeldhouwd lijkt
hoe verdriet
gedrapeerd kan liggen
rond de baar van een kind
geven me van elke pixel
radeloosheid mee om te dragen
onder deze leistenen lucht
de jongen die zijn vader verloor
borden wast en thee schenkt
terwijl zijn vrienden op school
leren lezen en schrijven
het meisje dat verdronk
met een glimlach
onder het oog van de wereld
de radeloze vader die
het gordijn opzij schuift
en zakkend door zijn knieën
zijn dode familie laat zien
ik zeg
zet deze trompet aan je
lippen en schal schal
over de schuimende
golfplaten daken lalalala
Roland van den Bergh
Geen opmerkingen:
Een reactie posten